Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Ο κάθε Λαγανάς που θα μπορούσε να είναι αλλιώς

Oσο υπάρχουν πιτσιρίκια που βιάζονται να γίνουν τύφλα, όσο η τοπική κοινωνία κάνει τα στραβά μάτια προσβλέποντας μόνο στα οικονομικά οφέλη και παραβλέποντας την αποδόμηση βασικών αξιών του κοινωνικού ιστού, θα έχουμε καινούργια Φαληράκια και Χερσονήσους και Λαγανάδες



Κάπου στο μακρινό Τέξας μία μάνα έχει χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της. Ένας 22χρονος Αμερικανός τουρίστας έπεσε νεκρός ύστερα από ξυλοδαρμό από ομάδα 15 ατόμων, στο Λαγανά Ζακύνθου. Είναι ο γιός της.

Το τελευταίο που θα μπορούσε να φανταστεί η μάνα στο Τέξας είναι το άψυχο κορμί του παιδιού της στη μέση ενός δρόμου, χιλιάδες μίλια μακριά, και μια παρέα/συμμορία να εξακολουθεί να το χτυπάει. Ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Αλλωστε, όπως αποκαλύφθηκε, η ίδια μάνα έχασε και άλλο παιδί με τον ίδιο τρόπο. Μετά από φασαρία σε μπαρ…



Δεν γίνεται όμως όλα αυτά να μας φαντάζουν εξωπραγματικά. 

Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στη μνήμη του νεκρού, οφείλουμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να σπάσουμε το απόστημα.

Οι «Λαγανάδες» είναι απλώς κέντρα κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτής ανομίας.

Πόλεις φαντάσματα, νεκρές και ανύπαρκτες τον χειμώνα και πολύβουο μελίσσι 3-4 μήνες τον χρόνο, με έναν πολύχρωμο νεανικό πληθυσμό. Οι πιο πολλοί Λαγανάδες έχουν χωρίσει από κάθε έννοια χωροταξίας και πολεοδομίας. Ένας κεντρικός δρόμος με φώτα, δυνατή μουσική και κράχτες. Βασικοί κανονισμοί για θόρυβο, χωροταξία κοκ δεν έχουν θέση εκεί. Πιτσιρίκια απ όλο τον κόσμο έρχονται να πιούν όλο τον Βόσπορο, να καπνίσουν ό,τι βρουν και να καταπιούν ό,τι τους σερβίρουν με την υπόσχεση ότι θα τους στείλει αδιάβαστους. Με εμάς, τους καλούς νοικοκυραίους, να κάνουμε τα στραβά μάτια μπροστά σε αυτά τα αίσχη. Γιατί ξέρουμε. Αλλά είναι βλέπεις και τα λεφτά, και το δάνειο για την επέκταση στην παράγκα που έγινε κλαμπ, και οι σπουδές για το παιδί, και το δάνειο για να φτιάξουμε μερικά ακόμα rooms to let. Λίγοι μήνες είναι… θα περάσουν.


Την ίδια στιγμή, ο Λαγανάς είναι ένα ευλογημένο και μοναδικό μέρος:  η πιο σημαντική παραλία ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας σε όλη την Μεσόγειο. Με υπέροχες παραλίες και πεντακάθαρα νερά. Αντί για το δρόμο της αρπαχτής, τα λαμπιόνια, τα ντεσιμπέλ και τους μπράβους, η τοπική κοινωνία θα μπορούσε ξεκάθαρα να επιλέξει να ακολουθήσει το δρόμο της ουσιαστικής και σε βάθος χρόνου αξιοποίησης αυτής της μοναδικότητας. Άλλωστε, λίγα μόνο χιλιόμετρα πιο πέρα υπάρχουν τουριστικές επιχειρήσεις που σέβονται και προσπαθούν να αναδείξουν τις ομορφιές του νησιού (χορωδίες και αρέκιες, ορχήστρες και θεατρικές ομάδες, Κάλβο και Ούγκο Φώσκολο).

Ας σταματήσουμε λοιπόν να πέφτουμε από τα σύννεφα. Όσο θα υπάρχουν πιτσιρίκια που βιάζονται να γίνουν τύφλα και μετράνε τον ανδρισμό μέσα από τσαμπουκάδες των παραισθήσεων, όσο η τοπική κοινωνία κάνει τα στραβά μάτια προσβλέποντας μόνο στα οικονομικά οφέλη και παραβλέποντας την αποδόμηση βασικών αξιών του κοινωνικού ιστού, θα έχουμε καινούργια Φαληράκια και Χερσονήσους και Λαγανάδες. Τη δημιουργία και τη γιγάντωση των «Λαγανάδων» την ανεχθήκαμε και την εκθρέψαμε πολλοί και για πολλά χρόνια: τοπική κοινωνία, αρχές, τοπική αυτοδιοίκηση κοκ. Η αλλαγή δεν μπορεί παρά να προέλθει από όλους αυτούς αλλά και από τους σοβαρούς επιχειρηματίες που τα μάζεψαν και φύγανε από αυτές τις περιοχές. Επιμένω στο «από όλους» αντί του «περισσότερη αστυνόμευση». Η αστυνομία σπάνια πηγαίνει κόντρα στην τοπική κοινωνία (ακόμη και όταν θα έπρεπε).

Όσο το πραγματικό κόστος του εύκολου χρήματος αποκρύπτεται, τόσο θα συνεχίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η μάνα του πιτσιρικά που βρέθηκε νεκρός ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό στον Λαγανά δεν θα ξαναδεί τον γιό της ζωντανό. Ας είναι η τελευταία που θα ζήσει τέτοιο δράμα.

ΥΓ. για τον Λαγανά έχω ισχυρή άποψη. Πέρασα εκεί πολλά χρόνια της νιότης μου για να μελετήσω τη θαλάσσια χελώνα και – κυρίως – για να βοηθήσω να βρεθεί τρόπος να συνυπάρξει το απειλούμενο ζώο με το ανερχόμενο τουριστικό κύμα (δεκαετία ’80). Μέτρησα κάθε σπιθαμή παραλίας, συναντήθηκα με ντόπιους, δημάρχους, ξενοδόχους, ψαράδες, ταβερνιάρηδες. Κάποιες από τις συναντήσεις ήταν επώδυνες (έφαγα ξύλο), κάποιες άλλες εξαιρετικά δημιουργικές. Έκανα φιλίες και γνωρίστηκα με ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου. Ώσπου καταφέραμε και βρήκαμε ένα κοινό τόπο που κατέληξε σε ένα πακέτο κοινών προτάσεων για τη δημιουργία θαλάσσιου πάρκου. Σήμερα, το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου αποτελεί πραγματικότητα. Αλλά αποτελεί εν πολλοίς και μια χαμένη ευκαιρία για τη στροφή στον ποιοτικό τουρισμό μακράς πνοής, για τη στροφή στη βιώσιμη ανάπτυξη του νησιού.


ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/44341443256-44341443256

Νίκος Χαραλαμπίδης, επικεφαλής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace

1 σχόλιο:

  1. Η Ελλάδα διαθέτει μια μοναδικότητα που τη φέρνει σε θέση πλεονεκτική σαν τουριστικό προορισμό. Τα χιλιόμετρα της ακτογραμμής και η ηλιοφάνεια της. Οι παραδοσιακοί οικισμοί της. Τα παντού σπαρμένα σημάδια ενός ιστορικού τόπου παγκόσμιου ενιδαφέροντος.
    Θα περίμενε κανείς το κεφάλαιο τουρισμός, πέρα απ’ τις πάντα αισιόδοξες στατιστικές και τα νούμερα, (αφίξεις, πληρότητα ξενοδοχείων κλπ) έστω και τώρα, εκ των υστέρων, μετά από τόσες χαμένες δεκαετίες άναρχης ανάπτυξης, να απασχολήσει κάποτε σοβαρά τους αρμόδιους, να αντιμετωπιστούν οι γνωστές παθογένειες, μαζί και τα όποια κυκλώματα στέκονται εμπόδια στο σχεδιασμό και τη χάραξη μιας πολιτικής που να στοχεύει σε τουριστική ανάπτυξη “πνοής” σε βάθος χρόνου. Τέτοια που αξίζει στον τόπο.
    Αντί γι’ αυτό, το κεφάλαιο τουρισμός εξακολουθεί να εξαργυρώνεται σε μεγάλο βαθμό ευκαιριακά, με τη νοοτροπία της “αρπαχτής”, συχνά με την ανοχή της Πολιτείας, της αυτοδιοίκησης και των ελεγκτικών αρχών απέναντι σε ασύδοτες επιχειρηματικές δραστηριότητες και στα φαινόμενα διαφθοράς που αυτές προδίδουν, όπου επικρατούν.
    Σπασμωδικές κινήσεις, επιχειρήσεις “σκούπα” κλπ, δε πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα. Οι δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Ν. Τόσκα διαπιστώνουν για μια ακόμη φορά το πρόβλημα, αλλά το περιγράφουν περίπου σαν αναγκαίο κακό, μεταθέτοντας την ευθύνη στις τοπικές κοινωνίες. Ας μη κρυβόμαστε πια πίσω απ’ το δάκτυλό μας : Στους μηχανισμούς ελέγχου και επιβολής κυρώσεων βρίσκεται η ευθύνη και το ξέρουν όλοι. Βούληση μόνο χρειάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή